Η ρήξη του πρόσθιου χιαστού συνδέσμου (ΠΧΣ) αποτελεί την πιο συχνή συνδεσμική κάκωση του γόνατος και προκαλεί ιδιαίτερη αστάθεια στην άρθρωση, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει άλλες κακώσεις του γόνατος, όπως ρήξη μηνίσκου και κακώσεις του αρθρικού χόνδρου. Οι πιο συχνοί μηχανισμοί κάκωσης είναι: η βίαιη αλλαγή κατεύθυνσης κατά το τρέξιμο (στροφική κίνηση), απότομη επιβράδυνση (σταμάτημα), το άλμα,η άμεση πλήξη (επαφή) που προκαλεί βίαιη υπερέκταση. Αυτό που ο ασθενής αισθάνεται άμεσα είναι ένας χαρακτηριστικό ήχος την στιγμή που «κόβεται» ο χιαστός σύνδεσμος, έντονος πόνος στο γόνατο, οίδημα (αίμαθρο) , αίσθημα αστάθειας και δυσκολία στην βάδιση. Η αρχική αντιμετώπιση περιορίζεται στην αποφόρτιση του σκέλους (χρήση βακτηριών και μερική φόρτιση του γόνατος) ,παγοθεραπεία, ελαστική περίδεση και ανύψωση του άκρου.Μετά την πάροδο κάποιων εβδομάδων και την απορρόφηση του οιδήματος, είναι δυνατό ο ασθενής να μην έχει καθόλου ενοχλήματα στις απλές καθημερινές δραστηριότητες.
Η διάγνωση της ρήξης επιβεβαιώνεται με την κλινική εξέταση, λίγες ημέρες μετά τον τραυματισμό, εφόσον το γόνατο έχει επανέλθει σε μια ήρεμη κατάσταση αλλά και απεικονιστικά τόσο με απλές ακτινογραφίες και κυρίως με την μαγνητική τομογραφία.
Η αντιμετώπιση της ρήξης του ΠΧΣ μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική και εξαρτάται κυρίως από το βαθμό της ρήξης, το επίπεδο δραστηριότητας και την ηλικία του ασθενούς. Για τους συμπτωματικούς ασθενείς με αυξημένες λειτουργικές απαιτήσεις είναι απαραίτητη η συνδεσμοπλαστκή του ΠΧΣ, η ανακατασκευή δηλαδή του συνδέσμου με μόσχευμα. Η χειρουργική αποκατάσταση δεν προτείνεται μόνο για να επιστρέψει κανείς στις αθλητικές δραστηριότητες. Ο ασθενής με ρήξη πρόσθιου χιαστού στο γόνατο μπορεί να προκαλέσει καταπόνηση τόσο των μηνίσκων όσο και του χόνδρου με αποτέλεσμα την πρόωρη φθορά και βλάβη τους που έχει ως συνέπεια την εκφύλιση της άρθρωσης (αρθρίτιδα).
